تاریخچه توسعه پله برقی
اولین پله برقی در سال 1898 و توسط جسی رنو ساخته شد که عبارت از یک پلکان 6 فوتی کوچک بود که مردم را به بالای اسکله جزیره کنی واقع در شهر نیویورک منتقل می کرد . چهار سال بعد نمایشگاه 1900 پاریس ، چهار نوع مختلف پله برقی از جمله پله برقی رنو را به نمایش گذاشت موفقیت جزیره کنی بازار رنو را رونق داده و موجب شد در تاسیسات فروشگاه های بزرگ و نیز متروی نیویورک و بوستون به کار گرفته شود .
شرکت کننده دیگر نمایشگاه پاریس 1900 ، چارلز دی سی برگر بود که در سال 1899 به شرکت آسانسور سازی آتیس پیوسته بود . او با ابداع اصطلاح پله برقی ( که از ترکیب لغت لاتین پله ، scala و آسانسور Elevator تشکیل شده بود ) اعتبار یافت . پله های برقی اولیه با نام های مختلفی چون پلکان متحرک ، آسانسور شیب دار و راه پله جادویی نیز خوانده می شدند . اولین پله برقی برای استفاده عمومی با ائتلاف سی برگر – آتیس ساخته و در نمایشگاه پاریس به نمایش گذاشته شد که جایزه اول این نمایشگاه را به خود اختصاص داد .
گسترش نصب پله های برقی در آغاز روند کندی داشت زیرا ساختمان های بلند مرتبه زیادی آن رمان وجود نداشت . بعدها با پیدایش روز افزون ساختمان های بلند مرتبه ، تقاضا برای پله های برقی به طور قابل توجهی افزایش پیدا کرد .
نیاز به پله برقی از جا به جایی تعداد زیادی مسافر به بالا یا پایین تحت شیب 30 درجه نشات می گرفت . سرانجام ، رقابت بین شرکت ها و طراحان به ساخت واحد هایی منجر شد که می توانستند در عرض یک ساعت 8000 نفر را تحت شیب 30 درجه و با موفقیت جا به جا کنند . نقش واقعی پله های برقی صرفه جویی در کار نیست بلکه آن ها موجب صرفه جویی در فضا می شوند . آن ها به حرکت مردم در جاهای پر ازدحام تداوم می بخشند تا تجمع آنان در یک نقطه موجب انسداد جریان مسافر نگردد .
